Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Ὅλες οἱ ἐκκλησιαστικὲς γιορτὲς τοῦ ἔτους εἶναι καρπὸς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Θεὸς τόσο ἀγάπησε τὸν κόσμο, ὥστε ἔστειλε τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ γιὰ νὰ σωθεῖ ὅποιος πιστεύει σ ̓Αὐτόν». Ἐπειδὴ ὑπάρχει Αὐτός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ οἱ ἅγιοι πάντες σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Γι ̓ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ὀνομάζει τὰ Χριστούγεννα «μητρόπολη» τῶν ἑορτῶν. Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀφετηρία. Ἀπ ̓ αὐτὴν ξεκινᾶ ἡ ἐπίγεια παρουσία Του. Μιὰ πορεία ἀγάπης, ποὺ προσφέρει σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐλεύθερα θ ̓ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, τὴν δυνατότητα νὰ νοηματοδοτεῖ τὰ πράγματα τῆς ζωῆς καὶ νὰ μετατρέπει τὸν ἀβίωτο βίο σὲ εὐκαιρία γιὰ βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τώρα.
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστὸς γεννᾶται, γίνεται ὡς ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ νὰ σχετιστοῦμε μαζί Του, νὰ ἔρθουμε σὲ κοινωνία μ ̓ Αὐτόν. Ὅποιος σχετίζεται μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς δὲν φοβᾶται τίποτε, οὔτε καὶ τὸν ἴδιο τὸν θάνατο. Ὅποιος σχετίζεται μὲ τὸ φῶς δὲν φοβᾶται τὸ ἐσωτερικὸ σκοτάδι, ποὺ κρύβει ὁ καθένας μας μέσα του. Οὔτε φοβᾶται τὸ σκοτάδι, ποὺ προσπαθεῖ ἀπ ̓ ἔξω, μὲ τὶς πολλὲς μορφὲς τῆς κακίας του, νὰ κάμψει τὸ φρόνημα καὶ νὰ σβήσει τὴν ἐλπίδα μας.
Κι ὅπως στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις – συζυγικές, οἰκογενειακές, φιλικές, κοινωνικές – τίποτε δὲν λειτουργεῖ, ἂν δὲν ἐργαζόμαστε γι ̓ αὐτές, ἔτσι συμβαίνει καὶ στὴν σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης ζωντανή, χρειάζεται καθημερινὴ ἐργασία μὲ τὸν ἑαυτό μας, κάποτε μάλιστα καὶ ὑπέρβασή του. Εἶναι ἴσως στὴν φύση μας κάποια στιγμὴ νὰ συμβιβαζόμαστε ἢ νὰ βολευόμαστε μὲ τὴν καθημερινὴ ρουτίνα, νὰ τὰ θεωροῦμε ὅλα καὶ ὅλους γύρω μας αὐτονόητα. Ἔτσι παραμελοῦμε τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, τοὺς ἀνθρώπους δίπλα μας, τὸν Θεό μας. Καί, κάποτε, ἀποξενωνόμαστε ἀπ ̓ αὐτοὺς ἢ τοὺς βγάζουμε ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή μας, μένοντας ἀπελπιστικὰ μόνοι.
Παρομοίως συμβαίνει καὶ μὲ τὴν πίστη μας. Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἡ σχέση καὶ ὁ σύνδεσμός μας μ ̓ αὐτήν εἶναι τυπικός, περιορίζεται δηλαδὴ συνήθως σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους, ἀναμεμειγμένους ἀκόμη καὶ μὲ προκαταλήψεις ἢ δεισιδαιμονίες. Ἔτσι ἀφήνουμε τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων: τὴν βίωση καὶ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, τῆς συγχωρήσεως, τῆς ἀλληλεγγύης. Τελικῶς, δὲν διαφέρουμε καὶ πολὺ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν γνώρισαν τὸν Θεό, ἀφοῦ ἡ ποιότητα τῶν μεταξύ μας σχέσεων προδίδει πολλὲς φορὲς τὴν ἀνεπαρκῆ σχέση μας μ ̓ Αὐτόν. Λέμε, συνήθως, τί ἀρνητικὸ δὲν ἔχουμε κάνει –
«δὲν ἔκλεψα, δὲν σκότωσα» -, ἀλλὰ δυσκολευόμαστε, ἐνδεχομένως, νὰ ποῦμε τί θετικὸ ἔχουμε κάνει, κάτι, ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο, ποὺ νὰ θυμίζει ὅτι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.
Κάθε χρόνο, ὅμως, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, βῆμα- βῆμα, ν ̓ ἀφήσουμε τὴν ἀδράνειά μας, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν ἀπραξία μας καὶ ἔτσι ν ̓ ἀναθερμάνουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ «πρῶτος μᾶς ἀγάπησε». Πρόκειται γιὰ ἕνα ταξίδι, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν φάτνη τῆς Βηθλεὲμ καί, μέσῳ πολλῶν ἐνδιάμεσων σταθμῶν, φθάνει ὡς τὸν κενὸ τάφο τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ πέρα ἀπ ̓ αὐτόν. Συνοδεύουμε τὸν Χριστὸ κάθε μέρα, τὸν γνωρίζουμε καλύτερα, ἔτσι ὅπως οἱ μυριάδες συνάνθρωποί μας ποὺ τοὺς ὀνομάζουμε καὶ τοὺς τιμοῦμε ὡς ἁγίους Του καθημερινά. Μ ̓ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ κάθε γιορτὴ δὲν εἶναι πλέον μία στιγμὴ ἀνάμεσα στὶς ἄλλες, ἀλλὰ ὅλες οἱ στιγμὲς τῆς ζωῆς μας μεταβάλλονται σὲ γιορτή, σὲ ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς κοινωνίας μας μ ̓ Αὐτόν.
Ἂς γίνουν τὰ φετινὰ Χριστούγεννα γιὰ ὅλους μας ἡ εὐκαιρία ν ̓ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστὸ πιὸ πολύ. Ἀξίζει νὰ ζήσουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸ βάθος καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῆς πίστεώς μας. Εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Βόννη, 25 Δεκεμβρίου 2017
Ὁ Μητροπολίτης σας
+ ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
