«[Ὁ Χριστὸς] τοῖς ζητοῦσι
καὶ αὐτῆς ἔγγιόν ἐστι τῆς καρδίας»
(ἅγ. Νικόλαος Καβάσιλας)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Ζοῦμε ὅλοι μας σ᾽ ἕνα κόσμο, ὁ ὁποῖος τρέχει μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Ὅλα ἀλλάζουν στὴ στιγμή. Κράτη καὶ ὁλόκληροι λαοὶ ὁδηγοῦνται στὴ φτώχεια καὶ στὸν πόλεμο. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας – δυστυχῶς καὶ πολλὰ παιδιὰ ἀνάμεσά τους – βρίσκουν τὸ θάνατο, εἴτε σὲ βιαιοπραγίες, εἴτε σὲ βομβαρδισμούς, εἴτε σὲ φυσικὲς καταστροφές. Ὁ μέσος σημερινὸς ἄνθρωπος ἀπογοητεύεται, χάνει τὸ κουράγιο του καὶ λιποψυχεῖ μπροστὰ στὴν τραγικὴ πραγματικότητα καὶ τὸ σκοτεινὰ προδιαγραφόμενο μέλλον. Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε, πὼς ὁ πολιτισμός μας εἶναι, σχεδὸν ὁλοκληρωτικά, κόσμος τῆς ἔκπτωσης ἀπὸ τὸν Παράδεισο.
Ὅμως ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος μᾶς προτρέπει: Ἀδελφοί, ἂς μὴ γίνουμε σὰν ἐκείνους ποὺ δὲν ἐλπίζουν πουθενά[1]. Πῶς, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ δὲν χάνουμε τὴν ἐλπίδα μας σ᾽ ἕναν τέτοιον κόσμο; Πῶς δὲν παραιτούμαστε ἀπὸ κάθε προσπάθεια καὶ δὲν ὑπομένουμε καρτερικὰ τὸ τέλος μιᾶς ζωῆς, ὅπως φαίνεται, χωρὶς σκοπό; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἡ ἑξῆς: διότι οἱ αἰσθήσεις μας, οἱ σχέσεις μας, οἱ προσευχές μας, ἡ λειτουργική μας ζωή, εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ τὴν ἐν Χριστῷ ἀναστάσιμη ἐλπίδα! Βιώνουμε πὼς δὲν εἴμαστε μόνοι μας, πὼς ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ τὰ πάντα στὴν κτίση κι ἐμεῖς ἀφηνόμαστε στὰ χέρια Του. Αὐτὸςποὺ ντύνει τὰ ἄγρια κρίνα τῶν ἀγρῶν, αὐτὸς ποὺ ταΐζει τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ[2], δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ στέκεται πατρικὰ δίπλα στὸ πιὸ σημαντικό Του δημιούργημα, ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, πάντοτε μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή μας, ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς ὕπαρξής μας.
Γράφει ἕνας ἅγιος: «Ὁ Χριστὸς βρίσκεται πιὸ κοντὰ σὲ σένα ἀπ᾽ ὅ,τι βρίσκεται ἡ ἴδια ἡ καρδιὰ στὸ σῶμα σου»[3]. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε πολὺ καλά, ὅταν περνοῦμε μέσα ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ τὰ βάσανα τοῦ βίου μας καὶ ἐν τέλει συναντοῦμε τὸν ἐπίγειο τερματισμό του: τὸν θάνατο. Σ᾽ αὐτὴν τὴν ὕστατη στιγμὴ τρόμου καὶ ἀπογοήτευσης γιὰ τὸ φαινομενικὸ τέλος μας, τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως γίνεται φῶς στὴν ψυχή μας. Ἐξαιτίας τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὡς ἐπιστέγασμα, ὁ κτιστὸς καὶ φθαρτὸς ἄνθρωπος προσεγγίζει τὴν αἰωνιότητα κοντά Του.
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο κι ἐμεῖς, ἀφοῦ βιώσαμε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδας τὸν πόνο, τὴν ταπείνωση, τὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μας καὶ ἐν τέλει σταυρωθήκαμε μὲ Αὐτόν, εἴμαστε πλέον ἕτοιμοι νὰ πλημμυρίσει καὶ τὶς δικές μας καρδιὲς ἡ θεία χαρά! Ἐλᾶτε νὰ λάβουμε μέρος στὸ Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του καὶ «νὰ γιορτάσουμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προξένησε [σὲ μᾶς] τὴν αἰώνια ζωή»[4]. Ἂς προσέλθουμε «μὲ τὶς λαμπάδες μας στὸν Ἀναστάντα ἐκ τοῦ μνήματος Χριστό, κι ἂς γιορτάσουμε ἀγαπητικὰ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους τὸ σωτήριο Πάσχα»[5].
Καλὴ Ἀνάσταση!
Βόννη, Ἅγιο Πάσχα 2017
Ὁ Μητροπολίτης σας
† ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
